همواره این سوال برای جراحان و بسیاری از بیماران مطرح بوده است که چند در صد مراحل یک عمل جراحی ضروری و جزو قسمت مفید عمل جراحی محسوب می شود و آیا امکان آن هست که عملی را بدون دستکاری زائد بقیه قسمت های بدن انجام داد یا خیر.
واقعیت این است که در بسیاری از اعمال جراحی قسمت اصلی عمل جراحی در مقایسه با کل مراحل عمل در صد کمی از آن را شامل می شود مثلا بمنظور انجام عمل جراحی کیسه صفرا , برش جداره شکم و نهایتا دوختن مجدد آن بیش از نصف زمان عمل را به خود اختصاص می دهد. با پیشرفت صنعت دوربین سازی و ساخت آندوسکوپ های مختلف و توانائی انجام بسیاری از اقدامات تشخیصی و حتی درمانی این ایده مطرح شد که چنانچه بتوانیم توسط نوعی آندوسکوپ فضای داخل شکمی را ببینیم و بجای استفاده مستقیم از دست از ابزارهای خاصی از بیرون شکم استفاده کنیم در این صورت ممکن است بتوانیم از باز کردن شکم در بسیاری از اعمال جراحی صرفنظر کنیم.
امروزه لاپاروسکوپی که بر اساس ایده مذکور عرضه شد در تمامی اعمالی که قسمت اصلی عمل با دیسکسیون محدود همراه است جای خود را بطور موفقیت آمیزی باز کرده است.
در این روش در ابتدا نور سردی از یک منبع نوری که در کنار بیمار قرار دارد توسط یک کابل نوری بعد از اتصال به تلسکوپ , فضای داخل شکمی را روشن می کند.
البته این فضا قبلا توسط گاز دی اکسید کربن از راه سوراخ کوچکی از راه ناف و یا نقاط دیگر ایجاد شده است. فضای داخل کابل نوری , شیشه ای می باشد و مانع شکست نور بهنگام انتقال نور می شود.
گاهی داخل این فضا بجای شیشه , مایع مخصوصی قرار دارد که در مقایسه نور بیشتری را می تواند انتقال دهد ولی در صد وضوح تصویر در آن کمتر است.
تلسکوپ که در بین اجزای سیستم تصویر برداری تنها وسیله ای است که از طریق تروکار وارد فضای شکم می شود از طریق قسمتی از طول تنه خود نور سرد را به داخل فضای شکم هدایت می کند و از مابقی آن بمنظور انتقال تصویر نوری ایجاد شده به انتهای تلسکوپ استفاده می کند.
در طول این مسیر تصویر از محیطی شیشه ای عبور کرده و توسط لنزهائی که در مسیر قرار دارد ابعادش در حد مورد نظر تنظیم می شود.
در انتهای دسته تلسکوپ وسیله بسیار مهمی قرار دارد که به رتین الکتریکی معروف است و قادرست سیگنال نوری را به سیگنال الکتریکی تبدیل کند.
این فتو دیود های حساس به نور هر چه در واحد سطح بیشتر باشند تعداد سیگنال های الکتریکی بیشتری ایجاد کرده و تصویر دقیقتری بدست می دهد.
سیگنال های الکتریکی ایجاد شده از طریق کابل دوربین به قسمت خارجی دوربین که در کنار تخت قرار دارد منتقل شده و وارد واحد کنترل دوربین می شود. در این ناحیه سیگنال های الکتریکی به سیگنال نوری تبدیل می شود و جهت ایجاد تصویر , به مانیتور انتقال داده می شود.